De kobaltblauwe Chinese vazen Ik wilde de kobaltblauwe vazen met de leuke, parmantige leeuwtjes op hun dekseltjes wegbrengen; ik wilde ze verkwanselen, maar het was niet zonder tranen dat ik probeerde dit besluit te nemen, omdat de vazen het blauw droegen van de ogen van mijn liefste, overleden oma, van wie ze een erfstuk vormden. Ik was aanvankelijk vastbesloten de gang naar het Veilinghuis te maken, maar kon bij nader inzien de herinneringen, door ht afscheid dat ik van de vazen zou moeten nemen, niet steeds verder laten wegvagen uit mijn geest en gemoed, al eiste het koude, onpersoonlijke geld zijn rechten op. Ik wilde in feite niet dat de vazen als prostitués uit hun kleren, uit hun beschermende verpakking van bubbelfolie gehaald zouden worden, waarmee ik ze zorgvuldig omhuld zou hebben. Het zou mij teveel kosten ze af te leveren, over te leveren aan de handen van hen, die ze koudbloedig zouden taxeren en aan de handen van vreemden, die met onverschillige ogen, losgekoppeld van de sentimentele en innige herinneringen, waarmee ik ze bezag, zouden kijken naar de elegante en kronkelige moteven op hun porselein. Ik heb mijn vazen niet naar het Veilinghuis gebracht omdat ze het blauw dragen van de ogen van mijn allerliefste oma, die sinds lang niet meer te midden van de levenden is. En zo blijven ze staan op de monumentale spiegelkast waarin eens ook mijn voorouders hun beeltenis zagen. Ze blijven daar voorgoed staan en in het voorbijgaan gun ik ze een knipoog: "Nee, ik verraad jullie niet, mijn vazen met jullie leuke, liefste leeuwtjes; nee, oma, ik zal je nooit verraden...."