Een bus passeert parken, pleinen en plantsoenen; ziekenhuizen, kazernes en gekkenhuizen, en ik ben een van haar passagiers. Het is de route van het leven die ik volg. In studentenkamers en seniorenwoningen wordt het leven verheerlijkt en veracht, worden visies gedeeld en verworpen. Duizenden parallelle levens passeren elkaar. De blik van de stadsbewoners is niet die van mij, of toch wel? Ben ik voor altijd buitengesloten van hun werelden, of is niets menselijks mij vreemd? Ik zou de Sahara en de Noordpool willen bereizen en duizend ikken willen zijn.