Cultureel Brabant CuBra Ineke Broeckx 569

Alleen nog een vogel

Ik was op die voorjaarsdag gekwetst als nooit voorheen en mijn hart was nog meer beschadigd als gewoonlijk door een onafzienbare reeks van kwetsuren die zich opgestapeld hadden als betrof het een blokkentoren, een alternatief soort Toren van Babel of een onzalig en vermaledijd, verfoeilijk bouwwerk dat in de loop van mijn 58-jarige leven opgericht was door mijn haatdragende medemensen om mij te pesten, te kwellen en te gronde te richten. Vooral de woorden van de mensen, die op me zijn afgevuurd als ongeleide projectielen, als gifdragende pijlen, in een woordenstroom zonder einde gedurende de lange, lange dagen, maanden en jaren, hebben mijn aanvankelijk nog argeloze, naïeve hart verbitterd en verbrijzeld.
De kleine, citroengele vogel is mij gebleven als enige kameraad. Hij schudt zijn veren op met een zacht, ritselend geluidje of pikt driftig en geagiteerd in zijn verenpak. Hij beweegt zijn nietige lijfje uitbundig heen en weer in een voorjaarsdans en zingt opgetogen een voorjaarslied. Hij scherpt de snavel aan het meerschuim. Niet in staat wonden toe te brengen, leed toe te brengen, te kwetsen, leeft hij zijn onbeduidende, maar voor mij zo betekenisvolle leventje ten einde.