|
|
|
Bij het portret van mijn moeder uit 1986
Bij een groot warenhuis in het hartje van de stad, waar we samen zo vaak geweest zijn (ik duwde je rolstoel voort en probeerde mijn tranen te
bedwingen) verkoopt men, zo bleek mij, een soort wit geverfde "vlinderkastjes" die kunnen dienen als fotolijstje. Het portret of de foto bevindt zich dan in een zekere diepte, achter glas.
In zo'n lijstje heb ik jouw lieve portret tegen de achterwand geprikt en dit artefact siert nu mijn dressoir zodat ik kan kijken naar je door verdriet getekende gezicht, met de verbeten mond, verwoest door de rampspoed van je leven maar op de een of andere manier toch niet beroofd van de meisjesachtige charme en schoonheid die je nooit verlaten hebben.
De sigaret omklem je met je rechterhand; de nicotine was vaak je enige toevlucht als andere troostmiddelen faalden en je draagt het zelfgemaakte bloesje zonder mouwen, op wat een zomerdag geweest moet zijn. Het jaartal
1986 heb je met vooruitziende blik zelf genoteerd; je zesenzestigste verjaardag moet in het vooruitzicht hebben gelegen.
Toen de taal je in de steek liet; de taal, jouw onvervangbaar geboorterecht, de taal die je liefhad, heb ik je moeten laten halen en ze zijn gekomen; ze zijn gekomen in hun uniformen en met hun felgele auto, zoals ik gevraagd had.
Mijn "vaarwel!" mijn "vaarwel voorgoed!" heeft je verwarde brein niet meer kunnen bereiken.......
|
|
