|
|
|
Naar Rheden - aan de Veluwezoom
Op 7 oktober zat de kou al in de lucht. Tijdelijk nam ik afscheid van Tilburg, van "mijn" Tilburg; van de Noordhoekring en van de Hart van Brabantlaan en van de helblauwe neonletters die de aanduiding "Résidence Noordhoek" weergeven, van de Westermarkt waar het fruit, opgetast op de marktkramen, lag te blinken onder vaalwit zeildoek. Mijn bus drong door tot ver in de Reeshof om het nieuwe station te bereiken; de apotheose van de stedebouwkundige projecten van de jaren negentig van de vorige eeuw.
Eenmaal in de trein luister ik de conversatie tussen twee jonge mede-passagiers af die bol staat van de op geaffecteerde toon uitgesproken stopwoorden "hoe heet het", "op zich". "zeg maar", "weet je wel" en "ik had zoiets van" die om de drie woorden gebezigd worden. Ze worden zo in beslag genomen en geobsedeerd door hun mobiele telefoons dat ze de grijze en lichtblauwe wolkenflarden aan het raam niet waarnemen of de rookpluimen uit de grote electriciteitscentrale bij Nijmegen, die zijn als watten, als dampige rook uit een ouderwetse stoomlocomotief.
Op het perron in Arnhem pikt een wonderlijk gedessineerde duif enklee kruimels mee van mijn kaasbroodje en begroet ik mijn vriend met een kus op de zilvergrijze baard van zijn wangen.
Eenmaal in Rheden kronkelt een steil pad omhoog tussen de bruinpaarse heidevelden die zich uitstrekken zover het oog kan zien en het is gelardeerd met boomstammen die telkens een etappe van de af te leggen weg schijnen aan te duiden.
Na onze vermoeiende klim rusten we uit in Pannenkoekenhuis "Strijland", stammend uit 1958, waar de tijd klaarblijkelijk heeft stilgestaan; roodgeruite gordijntjes schijnen als het ware de "vijandelijke" buitenwereld af te weren, af te schermen. Het lijkt er een veilige enclave en een oase van rust en Oud-Hollandse gezelligheid en kneuterigheid te zijn.
De terugreis moet noodzakelijkerwijs aanvaard worden en Tilburg zal me weer begroeten met haar ondanks alles soms wel betwijfelbare charmes (want kan men troosteloosheid, grauwheid, verval en verloedering charmant noemen?) Per post arriveren een week later de foto's, genomen door ons beider vriendin, waarop ik zij aan zij sta afgebeeld met mijn vriend, kameraadschappelijk, trouw, solidair, te midden van een onafzienbaar heideveld, dat overkoepeld wordt door een staalblauwe hemel waarin sneeuwwitte wolkenflarden als het ware welwillend, goedgunstig en beschermend over onze vriendschap waken......
|
|
