|
|
|
"......and I wish that I could be a Banner Man....!"
Ook ik bevond me te midden van de menigte, te midden van het schaarse maar
enthousiaste publiek dat, veelal gewapend met paraplu's, de gebeurtenissen
afwachtte op de regenachtige avond van de 15e juni jl. aan de vooravond van
het grote Festival Mundial; de gebeurtenissen die dienden om dit evenement
in te luiden. Ik was naar "De Heuvel" gegaan om het fanfarekorps te zien en
te horen en mijn wens kon in vervulling gaan; mijn wens om me, al was het
nog maar één keer, te laten meevoeren door dat tromgeroffel, door die
majestueuze maar zo melancholieke muziek.
Daar komt het fanfarekorps in de verte al aan; nog schimmig is het rood van
de uniformen; de vaandels wapperen onduidelijk maar strijdvaardig en
energiek. Dichter en dichter komen ze bij; het geluid van de trommels zwelt
aan; het zijn nog jonge kinderen met zwarte petten op die de trommels
aanslaan. Strak en stram kijken zij voor zich uit, zich van hun missie
bewust; trommelaars te mogen zijn in dit tambourkorps, op deze wijze hun
publiek ontroering, vreugde of wellicht ook strijdvaardigheid te mogen
schenken.
Als de fanfare tot stilstand is gekomen op het plein voert een grijsharige
mevrouw, die ik her en der in het Openbaar Vervoer wel eens signaleer een
wilde rondedans uit als was zij "het liefje van de troepen" of een soort
verkapte dorpsgekkin.
Door de smalle passage van een belendende straat trekt de stoet vervolgens
naar het Piusplein. De klanken sterven weg; sterven weg uit mijn geest en
gemoed en laten een herinnering achter; een wegstervende herinnering aan de
vervoering die mijn hart meesleepte en het nu verlaat; voorgoed?
|
|
