Cultureel Brabant CuBra Ineke Broeckx 586

Uit het dagboek van een vrijwilligster:
"Aan de gezegende grot heb ik voor u gebeden"

Er is wèl een traantje mijnerzijds gevloeid bij mijn sollicitatie naar nieuw vrijwilligerswerk bij de Stichting "Contour"; een traantje van ontroering en mededogen. (De mevrouw tegenover mij droeg een zwart-wit gedessineerde zomerjurk van ouderwets model en ik besloot een beetje te acteren: "Ach ja, het is de overgang, weet u wel" en daarop besloot mijn toekomstige "werkgeefster" gelukkig razendsnel dat iedereen tegenwoordig wel in de overgang is, inclusief zijzelf....)
Een lieve, eenzame oude dame zat om mijn diensten verlegen en op een augustusdag, toen de hitte de stad bedekte als een smerige deken die een mens zo ongeveer de adem benam, heb ik voor het eerst de boodschappentas, volgeladen met levensmiddelen, van Eline gedragen, want mijn nieuwe beschermelinge heette zo en zo mocht ik haar noemen, in weerwil van ons leeftijdsverschil van zesentwintig jaar.
(Terwijl kitscherige, kleffe en afgezaagde chansons ("I-I-I will ALways love you-ou-ou) door de winkel schalden boven de hoofden van Tilburgse dames die druk confereerden over de maaltijd van de aanstaande avond, hadden we onze spulletjes uitgezocht en daarna de terugtocht aanvaard; Eline achter de rollator; ik met de boodschappentas en bij gebrek aan conversatie zei ik steeds maar "ja,ja" en "we zijn er bijna" en meer van dat soort frasen) Eline woonde heel haar vijfentachtigjarige leven al in het oude huisje in een volkswijk dat uitzicht bood op de oranje dakpannen van vervallen bouwsels in een parallelle straat en op platte daken en balkons in de verte, omgeven door verveloze balustrades; aanvankelijk nog met haar ouders maar sinds jaar en dag alleen.
Na de boodschappen dronken we thee uit kopjes, met chique bloemmotieven gedecoreerd en bewonderde ik de door Eline zelfgeborduurde kussens met kunstig frivolité-werk.
De twijfel had bij mij aanvankelijk toegeslagen of zij iemand die "op de hogere school geweest was", zoals zij verklaarde wel als een maatje kon beschouwen dat vrolijk meepraatte over de witte was en wat dies meer zij, maar toen ik haar ansichtkaart uit Lourdes, waar zij tussentijds heen gereisd was, ontvangen had, die als een grote verrassing kwam en die de tekst droeg: "Aan de gezegende grot heb ik voor u gebeden" begreep ik dat Eline mij haar ontroerende dank en kameraadschap geschonken had, en deze geste werd nog bekroond door haar geschenk, eveneens uit Lourdes, van een roomwitte kaars met in gouden reliëf de beeltenissen van de Heilige Maagd, met aan haar voeten geknield de Heilige Bernadette, nu ook weer niet mijn meest favoriete idolen......