Vader had mij vaak verteld over de juichende menigte in de straten van Tilburg, die als het ware een majestueus lied van bevrijding en vreugde aanhief in oktober 1944. en ik had het gruwelijke tegendeel hiervan gezien in zijn fotoboeken: de mannen en vrouwen achter de hekken, haast alleen nog staketsels van beenderen, door een beestachtige mensensoort in een beestachtige tijd bestemd voor de vernietiging.

In de kerker van zijn eenzame hart had vader, zelf eens soldaat, altijd de herinnering aan een gruwelijk tafereel verborgen, en hij had mij, kind van een nieuwe tijd, nooit hiervan deelgenoot willen maken.

De milde, genadige wind heeft de as van mijn arme vader verstrooid en de hand van de milde, genadige tijd heeft de tranen van mijn gezicht gewist, zodat slechts de stille, roerloze gestalte van de Schot op het Stadhuisplein mij soms herinnert aan mijn verdrietige uur met vader tijdens de militaire parade.