Herinnering aan mijn vader/the day the music died

Vader, ik zie nog de kleurige platenhoezen met Franse, Duitse en Engelse teksten op tafel liggen in de achterkamer van het goede ouderlijke huis. Wanneer het ragfijne naaldje het zwarte, glimmende, gegroefde vinyl aanraakte, vulden overweldigende klanken de kleine ruimte en stormachtige, overweldigende gevoelens namen bezit van mij, die zelfs de solide vesting van mijn verstand dreigden aan te vallen (maar zij waren als een leger, dat halt moest houden voor de muren). Nu zijn de stemmen van Mozart en Mendelssohn verstomd en ook je voetstappen op de plavuizen hoor ik niet meer als je thuiskomt van je wandeling.
De geuren van je uitheemse, exotische pijptabakken zweven niet meer in het rond en ik hoor je commentaar niet meer op je geliefde filosofen.
Maar, vader, in diepe ongekende lagen van mijn bewustzijn heb je je onveranderlijk gevestigd en vanuit het doodsrijk, vanuit de onbestemde verte waar je bent, verschijnt mij in dromen jouw gezicht, hoor ik jouw stem en jouw muziek, alsof je nooit meer afscheid kunt nemen van je oudste dochter.
Vader, jouw gestalte is in mijn hart en bewustzijn gegrift als een inscriptie in een oude munt, een inscriptie ten teken van altijddurende liefde en trouw.