De silhouetten van langgerekte aken tekenen zich af in het zwarte water van de Piushaven. Een enkele visser heeft de zondagsrust opgezocht en staart over het kalme en vlakke water, terwijl hij een beetje filosofeert en mediteert boven zijn hengel.

Sneeuwwitte meeuwen fladderen krijsend, met voorwereldlijk aandoende vleugels, rond een kunstwerk met geheimzinnige betekenis en in de verte zie je nog juist de lage houten brug waarover meestal een drukke verkeersstroom passeert en die sinds jaar en dag de oevers van het Wilhelminakanaal verbindt.

Eens flankeerde de ijzerhandel van Van Raak de haven, een curieuze opeenstapeling van oude,.verroeste en nieuwe, blinkende metalen en ik kwam er voorbij op mijn moeizame weg naar de tandarts, met een maalstroom van kolkende angstgevoelens in mijn maagstreek. Als het dan ook nog regende op de bolle grijze keien was het panorama van verval en misère compleet. Hier is mijn geboortegrond, hier is mijn thuis, aan de oude Piushaven, die in mijn jonge jaren nog omringd werd door panden van een hoogst individuele, merkwaardige architectuur met een geheel eigen karakter: onder meer een café, een confectieatelier, een bordeel en niet te vergeten de mistroostige loods van Van Raak