In de Fatimastraat rijgen zich de voormalige fabriekspanden aaneen, dichtgetimmerd met bruin, generfd hout, als oude Koningsgraven, die hun geheim niet prijsgeven.

Maar eens, in vroeger jaren, kon je nog vagelijk achter de hoge, brede ramen de ijverige meisjes zien, in de weer met de bonte, pluizige dekens

Een zwartgevlekte kat sluipt omzichtig en behoedzaam, wantrouwend en eenkennig, maar met majestueuze, koninklijke gang door het hoog opgeschoten onkruid dat als een groen tapijt het terrein overwoekert. Hier is zij thuis.

Onduidelijke, ondefinieerbare staalgrijze pijpleidingen die geen doel meer dienen, ontspruiten aan verweerde, brokkelige muren die de oude fabriek nog stutten, voor onherroepelijk tot de sloop besloten wordt en wellicht een modern winkelcentrum zal verrijzen, dat in niets meer zal herinneren aan het industrieel panorama dat zich nu nog voor onze ogen ontvouwt, als een laatste restant van de gloriejaren van de eens zo florissante textielnijverheid.

Onder de rook van deze wollenstoffenfabriek vond ik eens een thuis in een arbeidershuisje waar ik woonde met mijn ouders, broertje en zusje in een van de parallelle straten, genoemd naar wethouders van de stad.

Zo lang het verleden nog haast tastbaar is, zwerf ik rond de oude fabriek, mijmerend over een zo verre en zo nabije jeugd.