"Armoede en eenzaamheid", "Eenzaamheid en armoede": de woorden liggen op je lippen; je spreekt ze hardop en in gedachten uit, je zendt ze in de ijle, luchtledige ruimte die ze niet weerkaatst of beantwoordt, je proeft ze en savoureert ze als een tot nu toe onbekend buitenlands gerecht, dat opgediend wordt in een ver, vreemd restaurant in een vakantieland, en tenslotte dringt hun betekenis in het algemeen en in jouw bijzondere geval werkelijk tot je door: armoede en eenzaamheid vormen dus je voorland nu je ontslagen bent, en nu je het "oneerbare voorstel" van de uitkering gedaan is, nu je voorgoed afscheid hebt genomen van het "banencircus".

Aanvankelijk blijf je verlekkerd hongeren en hunkeren naar al de luxueuze goederen en artikelen die breeduit zijn uitgestald in de hel verlichte etalages en die worden getoond en beschreven in de ontelbare folders en brochures die dagelijks je brievenbus overstelpen. Voortaan mag je de kruimels van die welvoorziene dis oprapen....

Je begrijpt dat het Cijferslot van de Brandkast van Vadertje Staat beveiligd is met een hermetische, esoterische, onontcijferbare code, je ziet de glorieuze glimlach op de gezichten van de "gelukkige deelnemers", van de beroepsbeoefenaren, om al dat schijnbaar alleenzaligmakende nikkel en blik, om die briefjes en die munten, waarvoor ze door het stof kruipen en zelfs drollen zouden willen oprapen.

Gaandeweg ontdek je de mazen in het net dat kennelijk door de Regering gespannen is om jou in te vangen en tenslotte zwem je majesteitelijk en onbekommerd uit de waterdichte fuik van de bureaucratische wetgeving, kennelijk uitgevonden door genieën, in de open zee van je vrijheid en nieuwe mogelijkheden.

Je ontdekt wat er te ontdekken valt in de zijlijn, in de kantlijn, in de marge van de voorthollende economie, zoals je de eenzame, schitterende bloem ontdekt in de berm van de snelweg, waaraan het razende verkeer achteloos voorbijsnelt......

Nooit meer het gekonkel, de jaloezie, het ellebogenwerk, de machtsspelletjes, het toneelspel en de perfide maskerade van collega's, maar in plaats daarvan de "rommelmarkt" van je nieuwe relaties, waarop je de solidariteit en de warmte van je medestanders en eveneens afgekeurde kompanen ontdekt, hun grote gevoeligheid, hun kwaliteiten die hen zelfs verhinderen de terreur van het gangbare te ondergaan.

Je prijst de onbetaalbare en onschatbare gezondheid van je lichaam, dat nog moeiteloos al je bevelen opvolgt, je prijst de grandioze rijkdommen van de bibliotheek die je de onuitputtelijke schatten van haar collectie trouw blijft aanbieden en je prijst de verdieping en bewustwording die de brave marionetten en loonslaven nooit meer hun bezit zullen kunnen noemen.

En nu ook nooit meer de genadeloze, humorloze dictatuur van de wekker, van het arbeidsethos, van de prikklok; in plaats daarvan in de vroege morgenuren nog even genieten van de gratis ludieke en humoristische voorstellingen en avonturen in het theater van je dromen, waaruit je nu niet meer onbarmhartig wordt verdreven als de Eerste Mensen uit het Paradijs. Je relativeert tenslotte mateloos deze maatschappij en haar geldigheid, haar onontkoombaarheid, haar alomtegenwoordigheid.

Tot je geruststelling bevindt zich nog een biljet van vijf Euro in een vakje van je portemonnee. Het zal genoeg zijn voor een brood en een kuipje smeerkaas.