Een nette rok voor op
kantoor
Met de handen, met de
eens zo kleine, ongeschonden, tedere meisjeshanden, met
de handen waarmee zij geschrobd en gedweild heeft,
gestoft en gepoetst, met de handen waarmee zij meestal
streelde en soms sloeg, met de oude handen waarop het
patroon van de opgezwollen aderen zich aftekende als
blauwachtig marmer op een renaissancistisch schilderij;
met die handen werkte de moeder ijverig en nauwgezet aan
de rok.
Haar dochter immers moest
een nette en presentabele indruk maken op de schimmige,
onduidelijke personen, die de moeder slechts van horen
zeggen, uit de verhalen van de dochter, kende: meneer x
van kantoor, mevrouw y van kantoor.
Een moeder vecht
heldhaftig en als een leeuwin voor haar kinderen, welke
ook maar de onwaarschijnlijke of vergezochte opgaven
zijn die zij op deze weg tegenkomt, welke ook de
voorkeuren, idealen of ambities van haar kinderen zijn,
al zijn deze absurd, onzinnig of zelfs misdadig.
Toen moeder op de
leeftijd van 84 jaar kwam, stond haar dierbaarste en
kostbaarste bezit, de dure elektrische naaimachine,
werkeloos en doelloos ergens in een kast en de oude,
lieve handen rustten stil, werkeloos en roerloos in haar
schoot.
De nette rok met de
keurige loodrechte plooien en het hopeloos gedateerde
Pepita-ruitje zal voor de dochter altijd een souvenir
blijven van de allerliefste
|