Het boertje van Delfts blauw aardewerk, dat met zo'n kwetsbare en argeloze uitdrukking de wereld scheen in te kijken vanonder zijn pet van kobaltblauw glimmend glazuur, scheen met kennelijke noodzakelijkheid bestemd te zijn voor mijn Engelse correspondentievriendin, toen ik het aantrof temidden van andere spulletjes op een drukbezochte rommelmarkt. Afkerig als ik ben van een al te overdadig en prominent aanwezig groot, kitscherig pronkstuk dat onze nationale trots of producten zou moeten symboliseren of vertegenwoordigen, vond ik mijn boertje wel een leuk en bescheiden souvenir uit ons Polderland, dat niet zou misstaan in een hoekje van de kennelijk kapitale en formidabele nieuwe villa, waarover mijn vriendin me zo opgetogen en enthousiast geschreven had.

Ik deed ongaarne afstand van het blauwe mannetje van aardewerk dat eerst nog mijn bureau gesierd had en dat mij als een trouwe mascotte scheen aan te kijken en dat mij woordeloos scheen te bemoedigen: "Toe maar, probeer het maar, je kunt meer dan je denkt!"

Toen Kerstmis naderde omwikkelde ik het tenslotte met "bubbelfolie" en verpakte het voorzichtig om het met andere cadeautjes toe te vertrouwen aan zo'n grote metalen vogel en aan de diensten van KPN.

Nooit zal ik het weerzien. Het kijkt nu met zijn goedmoedige, trouwhartige blik een Engelse dame in de ogen - tot in lengte van dagen......?