Haar laatste zus was overleden. Zelf sukkelde ze nu voort achter een rollator en ze had mij gevraagd haar te vertegenwoordigen op de begrafenis en de grafkrans van onschuldige roomwitte lelies en fris groen lover te inspecteren die ze besteld had en die inderdaad de kist bleek te sieren waar de familie en vrienden eerbiedig omheen schuifelden ten teken van laatste afscheid.

In de kerk had de pastor de overledene omschreven in bewoordingen die allerminst recht konden doen aan het veelvormige innerlijk van de mens, aan de talloze universa die in hem leven (dat zij graag tenniste en skiede wisten wij ook wel).

De geheimzinnige, onachterhaalbare dood werd als stof onder het letterlijk fantastische tapijt van de religie weggemoffeld en weggewist als een ongewenst, hinderlijk stofje op de blinkend schoongepoetste ruiten van de werkelijkheid, van het leven.

Op het kerkhof toonden asgrauwe, granieten zerken inscripties van geboorte- en sterfdata en namen en voornamen van "voorgangers" van mijn betreurde tante.

Enkele maanden later kwam oom J. met de garderobe. Er waren truien bij, blouses en lingerie: de kleding van een dode. En jarenlang nog zou ik mij in de kleding van een dode hullen.......