Misschien waren de foto's een troost voor haar in haar laatste jaren. Ik bewaar ze nog in een schoenendoos.Ze tonen mijn ooms en tantes, oma's kinderen, in de diverse fasen van hun levens, gelukkig of ongelukkig, op vakantie, tijdens hun huwelijksvoltrekking, in het Verre Oosten en in vele voorstelbare andere gevallen en gemoedstoestanden.

Verzachtten ze de pijn van de eenzaamheid, van de eigen naderende dood, van de scheiding van de geliefden, zo lang al, van de geliefden aan de andere kant van de Oceaan, die ze nooit meer in de ogen zou kijken, wiens stemmen ze nooit meer zou horen? Ik betwijfel het. De levenloze, dode afbeeldingen drukten haar eerder met de neus op het feit van de scheiding, van het gemis.

Tante Nelly schreef wel trouw, bleef wel trouw schrijven, maar kon de totale vergissing van de overtocht door de brieven ooit uitgewist worden of verhevigden de geschreven letters en de kleurige plaatjes juist het besef van wat een mens werkelijk is, hoe groot de betekenis van zijn onvervangbare lijfelijke aanwezigheid is?

Oma ging maar weer eens wandelen door de doodse, lege straten, rond het park op het Rooseveltplein, de winterjas aan, de chique hoed op. Niemand weet hoe eenzaam en verdrietig oma was in haar laatste jaren.