Eens per zes weken mocht ze komen. De trein snelde door afwisselende landschappen en bracht haar naar de spreekkamer die rijkelijk voorzien was van absurdistische en surrealistische kunstwerken. Aanvankelijk had haar ziekte haar in haar ban en was ze blind, doof en onwetend  ten opzichte van de onduidelijke weldaden die de dokter voor haar in petto scheen te hebben, maar niettemin werd ze voortgedreven door een wilskrachtige, verbeten verwachting van een betere toekomst. Later ontwikkelde de voorheen schimmige gestalte van de psychiater zich tot schijnbaar de enige troost en liefde in haar leven maar de aard en oorzaak van deze merkwaardige metamorfose bleven haar onduidelijk. Ze smachtte bezeten naar wat zij ging ervaren als de enige liefde die zij ooit gekend had. De dokter overlaadde haar met grandioze complimenten, maar wat zijn de waarde en de duur van een compliment, afgezet tegen de horreur en terreur van het maatschappelijk leven? Vanuit deze luxe, lauwe luwte, vanuit dit warme bad zou haar toch telkens weer de koude douche van haar dagelijkse omstandigheden overvallen.

Na het altijd te korte uurtje in de spreekkamer bevond zij zich dan weer wanhopig op het perron waar duiven nestelden in de metalen ornamenten boven haar hoofd en zenuwachtig en schuw voor haar voeten trippelden, in de hoop op wat broodkruimels uit het lunchpakket van de forensen. De lange reis moest weer aanvaard worden; de lange leegte als van een woestijn lag voor haar; weer zes weken zonder Voedsel, weer zes weken zonder Liefde. (Terugkijkend op die tijd is alleen de marteling, de kwelling overgebleven, als vuil dat komt bovendrijven in een overigens heldere beek).

Brieven zochten en vonden hun weg naar Den Haag, steeds meer brieven, in een nooit eindigende stroom, ze werden gezonden en bezorgd, maar nooit beantwoord.

De beroepsethiek van de dokter verhinderde de wederkerigheid waar de Liefde om smeekte op een onduidelijke maar martelende manier.

Toen werd de dokter ziek.
Hoewel de patiënte bleef kijken naar de gemanicuurde, gesoigneerde jonge handen van de arts en de krachtige groengrijze ogen achter brillenglazen, voor haar symbolen van eeuwige jeugd, drong zich de hortende ademhaling van haar "geliefde" aan haar op en het genante ruisen dat kennelijk veroorzaakt werd door haar aftakelende hart.

In deze situatie mocht zij niets betekenen en ook zij verdroeg de schending van de mensenwet moeilijk: zij wilde ook geven niet alleen ontvangen.

Bij het laatste telefoongesprek zei de dokter slechts "Schat!" met de gevoelens die een heel leven, een hele toekomst zouden moeten dragen