Een lege drogisterij
Je kon er maandverband
kopen en een stevige borstel om je badkamer schoon te
schrobben en verf en lippenstift en op de glazen etagères
waren allerlei frutsels en fratsels en beeldjes van
onduidelijke kunstzinnige waarde en sieraden uitgestald.
Kameraadschappelijk maar spottend noemden de eigenaar en
ikzelf elkaar "jongeheer" en
"jongedame" hoewel we beiden allerminst nog
tot die categorie van de mensheid behoorden die
ronddartelt op de dansvloer of meedeint bij het
popconcert dan wel nog een goed figuur slaat in het
zwembad.
Als "plaatsvervangend arts" wist de drogist
altijd raad als je wratten onder je voeten had of
bijvoorbeeld een koortslip, juist op het moment dat je
moest verschijnen op foto, feest of receptie.
De hele buurt kende hem en hij kende de buurt en door de
jarenlang voortgezette dagelijkse conversatie met mensen
in vrijwel elke denkbare situatie was hij wijs geworden.
Weinig was nog in staat hem te verbazen of te imponeren.
Na 54 jaar is de drogisterij niet meer.
Achter het raam zie je het plakkaat van een aannemer.
Leeg en kaal ligt het pand te wachten tot stukadoors, elektriciens
en schilders werken aan haar nieuwe, mij nog onbekende
bestemming.
Nooit
meer kan ik voor raad of advies, humor of wijsheid
terecht bij mijn oude kameraad, de drogist.
|