De optimistische, blijmoedige maar eufemistische tekst over het goede humeur en de dito conditie waarmee hij nog jarenlang zijn patiënten van dienst wenste te zijn, stond in geen verhouding tot hetgeen dezen verder binnenskamers onder ogen dienden te zien.
De Tederheid die men eens heeft ontvangen van zijn Eerste Geliefde kan men van zijn huisarts bezwaarlijk verwachten maar de manier waarop laatstgenoemd persoon de stethoscoop en vooral ook de eendenbek hanteerde deed sterk denken aan de alom versmade en verafschuwde vormen van Zinloos Geweld.
Het lag kennelijk niet in zijn vermogen of voorkeur het menselijk lichaam, dat hij toch eens had moeten observeren en classificeren, liefdevol of ontroerd, als met kunstenaarsogen te beschouwen: hij becommentarieerde en vervloekte het bij voorkeur met behulp van denigrerende bijvoeglijke en zelfstandige naamwoorden als bijvoorbeeld "rotneus" of "ellendige rug", terwijl men als patiënt al blij was als genoemde lichaamsdelen nog enigszins functioneerden. En van een bruut, lomp commando als "klep open!" knapt een mens geestelijk noch lichamelijk op.
Als men dan weer eens bloedend, strompelend of aangeslagen de spreekkamer verlaten had, verlangde men naar een arts die tenminste fatsoenlijk was, indien niet zachtzinnig.