Vertwijfeld en met ogen vol tranen bevond ik mij vis-à-vis met een manshoge etalagepop, die aan de andere kant van het glas "Abraham" stond voor te stellen, maar het was niet het gewicht of het getal van de halve eeuw van mijn leeftijd die mij neerdrukte. (Welke betekenis dit uiterst armzalige en hoe dan ook geheel ontoereikende substituut van menselijkheid voor mij nu of ooit in de toekomst nog zou kunnen hebben, bleef mij geheel onduidelijk)
Later zag ik drie etalagepoppen, gehuld in elegante, pastelkleurige pantalons met bijbehorende colberts. Alsof discriminatie hier, te midden van deze levenloze gestalten bij uitzondering geen rol mocht spelen, waren de gezichten van de poppen mokkabruin.
Een vrolijke jongen met accordeon die hij energiek uitrekte en ineendrukte op de klanken van opwekkende muziek zat op de grond en glimlachte alsof hij de achteloze voorbijgangers die hem nauwelijks een cent toebedeelden wilde bemoedigen en wilde wijzen op het zinloze van hun doelloze jacht op meer en beter, maar het winkelend publiek was kennelijk doof en blind voor zijn onuitgesproken vriendelijke vermaningen en jakkerde voort langs de etalages als een ten onrechte en door een onbekende jager opgejaagde kudde of als slaven ten prooi aan de onberedeneerde drang om hun bezittingen eindeloos te vermeerderen, dan wel als ijzervijlsel willoos en onbewust aangetrokken door een krachtige magneet.
Ik had zo vaak te midden van deze mensenmenigte gezocht wat ik nooit vond; slechts het armzalige idee onder medemensen, onder soortgenoten te zijn was soms voldoende om de scherpste kanten van mijn grondeloze eenzaamheid af te slijpen.
Gaapt niet tussen de uitersten van verlatenheid en de volledige weldadigheid van een altijd denkbeeldige want nooit werkelijk goddelijke liefde een kloof die met lichtjaren niet te overbruggen is?