Het tijdperk van de rommelmarkten is begonnen zoals het beëindigd is: plotseling, maar om overtuigende redenen. Mijn metgezellin bij de koopjesjacht was een mevrouw op wie de benaming "vriendin" allerminst paste als de sleutel op het slot van een rijkgevulde geldkist. Zij leek aan de genoemde omschrijving slechts te voldoen zoals een grasspriet beantwoordt aan de gedaante van een indrukwekkende eik en was bezeten van een absurde manie, een nooit eindigende drift tot vermeerdering van de collectie prullaria waarmee haar huis reeds tot de nok toe overladen was. En als we dan weer rondscharrelden op de zoveelste uitstalling van waardeloze troep placht mijn verdriet me naar de ogen en de keel te wellen; mijn verdriet om de werkelijke vriend voor wie dit uiterst armzalig vervangingsmiddel mij kennelijk door het noodlot werd aangeboden en opgedrongen. Mijn vriendin verwachtte dat haar "vrienden" slechts als slaafse dienaren aan haar voeten lagen, en als een collectie planeten cirkelden om de denkbeeldige zon van haar ego. Toen mijn beste vriend teruggekomen was na lange jaren brak ik met haar en ging ik nog eens naar een rommelmarkt. Het verbaasde mij in 't geheel niet dat ik vanaf een afstand tussen de drukte de imbeciele kaakbewegingen van mijn "vriendin" kon observeren waarmee zij kennelijk nu nog steeds en ten eeuwigen dage marchandeerde om de koopjes. Het was een wonderlijke belevenis ongezien achter haar aan te sluipen en te beseffen dat ik teruggekeerd was tot de Liefde, die goedheid, vergeving en zorg is.