Tilburg schijnt te treuren. Een hemel vol regen regeert over de stad en zware wolken oefenen hun onbarmhartig regime uit. Aan de Bredaseweg houden stenen heiligen de wacht over het kerkhof. De omtrekken van mosgroene en grasgroene cipressen, linden en beuken vervagen tot vlekken in de schemerige atmosfeer als op een impressionistisch schilderij. De robuuste beuken aan de straatzijde verwelkomen iedere rouwstoet en altijd fris groen blijvende struiken temidden van de grijze stenen van de graven symboliseren het eeuwige leven dat de gelovigen vanaf de kansel beloofd wordt, maar op deze schemerige, regenachtige dag lijkt het alsof de hemel treurt met de nabestaanden die hun geliefden achter moesten laten onder zerk, zuil, monument of tombe met de onbestemde maar hoopvolle verwachting van een weerzien, eens, in ongekende en onbestemde sferen, ergens achter de regenboog.