De avond zal niet meer oneindig lang op zich doen wachten. Nu nog spelen de schaduwen en het licht van een late augustusdag over het groen-geschakeerde grasveld van het park waarop het lege, blauwe nylon van de ballon lusteloos en slap ligt uitgestrekt als een vermoeide dagreiziger na een bergtocht.

Bedrijvige, bezige mannen staan eromheen als bezorgde ouders om een baby. Het bonte tafereel zou een uitnodiging zijn voor Degas, Manet of Cezanne voor een kleurrijk, kunstzinnig plaatje.

Het is op dit moment nog onvoorstelbaar dat de ballon door injecties van vuur en gas luchtwaardig de hemelen zal doorkruisen.

Aanvankelijk nog rust zij op de aarde als een gigantische, uitvergrote halve citroen op een citroenpers maar zij zwelt op, zet uit tot haar toekomstige bolvorm al haast zichtbaar wordt en de letters van haar reclametekst zal duidelijk leesbaar.

Nog meer vuur!
Zij wankelt en waggelt nog enigszins als moet zij zelfvertrouwen verzamelen voor de hemelreis.
Plotseling schijnbaar zelfverzekerd en vastbesloten stijgt zij dan langzaam, trots en triomfantelijk op met in haar mandje, dat onder haar bungelt als een fragiele oorbel aan een meisjesoor haar dappere passagiers.

Zij wint hoogte tot zij alleen nog maar een kleurig stipje is tegen de lichtblauwe augustushemel en tot haar bemanning de stad onder zich ziet liggen met popperige speelgoedhuisjes, -kerken, -kantoren en -ziekenhuizen.

Zij is op weg naar hoger sferen en verre horizonten
Wij wuiven onze ballon opgewekt na.
Vaarwel en behouden vaart!