INHOUD BROECKX
HOME
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
AUDIO
SPECIAAL
KUNST

Print deze Pagina

 

 

"Le passé n'est rien que le passé" (Willem Broeckx)

Het regende zachtjes op de zaterdagmorgen waarop hij volgens afspraak
aanbelde: een mannetjesputter, een Hercules, die mij zou helpen met het
leegruimen van de berging van mijn woning, waarin zich gedurende
drieëntwintig jaar het nodige had opgestapeld.
Tijdens de werkzaamheden in de catacomben van mijn huis kwam een boekje
tevoorschijn dat op de kaft de titel droeg: "Es gibt also die Liebe
(Novellen)"; herinnering aan de verlovingstijd van mijn ouders, inhoudende
verhalen over die grote oorlog; verhalen over nacht en ontij, ontbering en
armoede in steden, door silhouetten van ruïnes getekend, soldaten in uniform
en kazernes, ontmoetingen à la Lili Marlène en een wederzien à la Vera Lynn.
En daar is de grote, zwarte koffer met rode sticker met de tekst "Hotel Rio,
Genova", herinnerend aan de Rome-reis die wij als gymnasiasten maakten, aan
het hotel en de hotelkamer, hooggelegen in de nauwe steeg met de
pastelkleurige Italiaanse gevels waartussen de was van Italiaanse omwonenden
wapperde.
Mijn eigen portret uit 1955 staart me plotseling aan, het portret van het
meisje, van het kind dat ik geweest ben, en dat
met onschuldige blik betrapt werd door de camera.
We laden nog veel meer spullen op de aanhangwagen en stilzwijgend leggen we
tenslotte samen in de auto, via een landelijke weg, de route af naar de
stortplaats even buiten de stad.
Een klein lichtgroen, metalen kikkertje dat ik nog vind temidden van de
rommel en dat een vriend en medestudent eens, in de lang vervlogen jaren van
mijn studententijd voor me meebracht uit Denemarken kan ik bezwaarlijk aan
de vernietiging prijsgeven, evenmin als een portret van mijn opa en oma uit
1911, samen in een roeibootje; oma met een rijkelijk met bloemen versierde
rieten hoed en opa met de roeispanen in de hand, als het ware graag bereid
de huwelijksreis aan te gaan.
Het gezicht van mijn "compagnon" licht op in een brede glimlach als ik hem
verklaar: "Vijftig Euro is het me waard" en hij stopt het aangeboden biljet
snel en handig in een vakje van zijn portemonnee.
Vijftig Euro heb ik betaald voor de vernietiging van een deel van mijn
verleden: "mon cher passé"; onachterhaalbaar, voorgoed verloren.