"Geef maar bessen, papa!"

Het moet zich afgespeeld hebben tijdens mijn vroegste jeugd. Ik woonde met mijn ouders op de bovenverdieping, zoals toentertijd gebruikelijk was wegens de woningnood, in de Gerard de Bondtstraat, een statige en deftige straat in het zuiden van onze stad. We hadden briketten in de zwart-glanzende kolenkit en luisterden naar Doris Day via de ouderwetse radio die opgewekt en optimistisch zong: "Que sera, sera, whatever will be, will be". Mama moet de felrode, zure vruchtjes van hun steeltjes "gerist" hebben met een vork, zoals ze placht te doen, waarna zij ze in de suiker zette om een zoete traktatie te vormen, waarvan we zeker zouden kunnen smullen.
Het staat mij niet bij welke fasen het kinderleven doorloopt; de geleerde pedagogiekboeken staan er vol van. Maar ik had op een gegeven moment besloten niet meer te willen eten. Hoewel naïef en niet geleerd was de reactie van mijn goede vader slim en adequaat: "Jij hoeft nooit meer te eten, Ineke"! Een aanvankelijk bevredigende oplossing had zich aangediend, tot mijn maag begon te rommelen en tot de onvermijdelijke honger waarmee ik nog nooit kennisgemaakt had zich aandiende.
"Geef maar bessen, papa!" moet ik toen gesmeekt hebben. Vader debiteerde de anekdote nog vaak.....