Herinneringen aan mijn wandeltochten door Midden-Brabant (vervolg)
De Vloeiweiden

Ze noemen het daar de Vloeiweiden of het Vloeieind. (Ik wil ervan af zijn waarom ze het daar zo noemen; de volksmond schept zo haar legenden, fabels, spookverhalen en mythen; is daar wellicht de naam op gebaseerd?
Als je geluk hebt kun je daar op een kleine, afgegrensde weide koeien zien grazen, die lamlendig en traag het gras herkauwen met malende kaken; vette, weelderige koeien, als afgestapt van een schilderij van Potter, of ook kun je de zachtaardige, grijswitte IJslandse pony's bewonderen met lange, gedweeë manen.
Ook kun je er de maïsgele gagel en de brem zien die de langgerekte paden flankeren en de bloesems van de krentenboompjes.....
We kwamen er vaak, in de Vloeiweiden, en traag en trouw stapten we zij aan zij voort: mijn zwijgzame wandelvriendin en ik.