"Die Menschheit in Deiner Person" (Immanuel Kant)-Verheffing tot de Democratie

We waren, op een nog winterse dag, de imposante gebouwen van het voormalige klooster genaderd en zouden nu spoedig via de massieve donkerrode toegangspoort de brede, kale gangen en de eveneens lege, grote zalen betreden. We wierpen zijdelings een blik in de grote eetzaal met de hoge ramen waar de huidige bewoners - zijn het verstandelijk beperkten of psychiatrische patiënten? - hutje mutje bijeenzaten aan brood, hagelslag en jam.
Is het werkelijk zo dat men hen nog steeds 'verbant' naar de oorden, ver van de bebouwde kom, te midden van natuurgebieden zoals te doen gebruikelijk in vroegere, haast archaïsche tijden, is het uitgerekend zo, dat uitgerekend zij, de zogenaamde 'abnormalen' (maar vaak de gevoeligsten) het niet kunnen harden in de bikkelharde maatschappelijke jungle te midden van de zogenaamd 'normalen', dat zij bij uitstek de eenzaamheid van de eigen woning nooit onder ogen kunnen zien, terwijl dit voor zovelen - oud en jong - dagelijkse kost is? We vergaderden niettemin met hen, onze gedupeerde medemensen die de naam 'slachtoffer' bezwaarlijk mogen dragen en zij werden opgeheven tot het niveau van de democratische besluitvorming, tot het niveau van het befaamde Poldermodel. tot het niveau van menselijkheid en waarachtige medezeggenschap. We zagen werkelijk en wezenlijk, om met Kant te spreken, 'Die Menschheit in Deiner Person'.