Tweede ontmoeting bij het station

Ze leek me een Braziliaanse of Spaanse met geprononceerde lippen, licht getint en met warrige zwarte krullen. Wachtend op lijn zes kwamen we te praten, eerst over het weer, daarna over de menselijke lotsbestemming dan wel over het geluk dat ons toebedeeld was of eventueel nog verschaft zou worden vanuit de duistere, onpeilbare en onbekende regionen waarin dit kennelijk bepaald wordt. Een meneer in een scootmobiel, ten prooi aan heftige, kennelijk oncontroleerbare trillingen en scheef hangend in zijn voertuig kwam over de Spoorlaan in razende vaart voorbij suizen en wekte grote verontrusting op bij mijn stadgenote, evenals de vele sterfgevallen die nog onlangs haar aandacht hadden getrokken. Maar spoedig arriveerde een blauwgetinte auto aan de overkant van de laan. Mijn gesprekspartner van het moment stak haastig over terwijl we elkaar eerst nog het zo vurig gewenste levensgeluk toegewenst hadden.....