Een mislukte sollicitatie en wat volgde
Mijn wanhoopsexpeditie voor "De Tilburgse Koerier"

Ik wist nooit dat de stad mijn domein zou worden na het afscheid van de allerliefste, maar de stad is mijn toevluchtsoord geworden, mijn hoedster, mijn beschermster, mijn geliefde en mijn vriend..... Ik had gehoopt dat mijn geliefde binnenstad, decor van mijn omzwervingen en dwaaltochten mijn werkterrein zou worden, maar alles liep toch anders.....
Op een ijzige februarimorgen heb ik de tocht ondernomen naar het kale kantoor waar ik tenslotte ontvangen zou worden en waar het lullige uitbuiterscontract voorgelegd en ondertekend zou worden.....
Mijn fiets mag ik stallen in een berghok en als ik op pad ga voor de bezorging van onze plaatselijke krant, de "Tilburgse Koerier", vind ik deze daar terug, beladen met de fleurige oranje fietstassen, getooid met de trotse letters; "De Tilburgse Koerier" en enthousiast en welgemoed begin ik aan mijn werkzaamheden.
Een toekomstig collega (?) heb ik eerst nog begroet met de euforische uitroep: "Ik ga carrière maken bij De Tilburgse Koerier"!
Het zal niet meevallen echter en onverwacht strompel ik aan vertwijfeling ten prooi door de mij zo vertrouwde straten van de binnenstad met mijn mooie fiets, die ik eens ontving van de bedeling aan de hand, met op de bagagedrager de oranje, brede, zware fietstassen, die honderden kranten bevatten, kan toch bepaalde straten niet vinden maar doe een beroep op vele passerende, charismatisch ogende, goed geklede en gezond ogende jongemannen en jongedames die ik tegenkom om een krant voor mij in een brievenbus te deponeren, waar ik zelf niet bij kan. Ik passeer chique panden van notaris- en advocatenkantoren, restaurants waar ik opgewekt de krant aanbied en met een warme ondertoon in mijn stem, een lingeriezaak waar ideaal geproportioneerde paspoppen, gekleed in modieuze lingerie staan te pronken en galeries waarin buitenissige artefacten staan opgesteld.
En hier en daar gluur ik naar binnen en werp ik een blik in vervallen, onderkomen interieurs, voor mij vreemde universa, ten prooi aan chaos en wanorde, waar het mij niet goed toeven lijkt, kennelijk spiegels van de zielen en persoonlijkheden van de bewoners of beschouw ik intellectualistisch aandoende woonkamers van de elite met wanden vol boeken, reikend tot aan het plafond.
Ik kan de gevels tijdens mijn "krantentour" beschouwen, savoureren en bewonderen, ieder met eigen architectuur en eigen vormgeving, als individuen met eigen karakter, eigenaardigheden, kenmerken en eigenschappen.
Tegen het begin van de avond, als een lichte regen mij in het gezicht slaat, keer ik uitgeput terug naar het pand van het kantoor van de krant en plaats ik mijn mooie fiets nolens volens tegen de gevel; met het oog op de nacht een gemakkelijke prooi en een uitnodiging voor diefstal en ongerust, bezorgd en gefrustreerd keer ik huiswaarts.
Mijn handen zijn zwart van de drukinkt van de niettemin bezorgde exemplaren van "De Tilburgse Koerier".