"Zu der Liebe heil'gen Werken" (Ernst von Wildenbruch)

Ik was op die voorjaarsdag gekwetst als nooit voorheen en mijn hart was nog meer beschadigd dan gewoonlijk door een onafzienbare reeks van kwetsuren die zich opgestapeld hadden als betrof het een blokkentoren of een alternatief soort Toren van Babel, een onzalig en vermaledijd, verfoeilijk bouwwerk dat in de loop van mijn tweeënzestigjarige leven opgericht was door mijn haatdragende medemensen om mij te pesten, te kwellen en te gronde te richten.....
Die avond was de Paasmis in het Zorgcentrum. Een jonge, 43-jarige, nog idealistische priester in chique, elegante, crèmekleurige toga verrichtte de wonderlijke en magische rituelen die bij dit gebeuren horen en hij sprak over de numineuze, verheven, goddelijke krachten van het vuur, van het licht, van de engelachtige gestalte bij Christus' graf.
Een collega-vrijwilliger gaf mij een stille wenk vanuit de verte die ongetwijfeld betekende: ga eens naast mevrouw H. zitten en troost haar: ze huilt. Mevrouw H. zit alleen aan een tafeltje in de grote ruimte waarin een talrijk publiek zich verzameld heeft voor de Paasmis, die nu ten einde is en waarin een Liefde gepredikt is die in onze totaal gecorrumpeerde, keiharde samenleving, in de jungle, in de slangenkuil, waarin men elkaar zo ongeveer naar het leven staat, allerminst "Gang und Gäbe" is en ik sla een arm om haar verlamde schouders en mevrouw knuffelt mijn wang met een steels gebaar.
Op dat moment was ik alle kwetsuren, alle verdrietelijkheden vergeten......