Over het oordeel dat (nog) niet geveld wordt........

...en daar toont de foto op het brede computerscherm achter het bureau van de longarts mijn karkas, dat wil zeggen: mijn aanstaande karkas, de keurige twee helften omspannen door de witte ribben. Hiermee zal ik eens rusten, voorgoed rusten en nu al schijnt de gaafheid aangetast te zijn....
Maar de arts heeft een diepe blik geworpen in de voor mij duistere krochten en spelonken, in de vertakkingen, in het fijnmazige netwerk van de bronchiën en de longen en hij heeft niets kwaadaardigs of afwijkends gevonden.......
Mijn tranen stromen van commotie, tranen omdat ik mij de mij zo geliefde wereld en natuur langzamerhand weer kan toeëigenen: de elegante diep groene sparren met hun tooi als van een baljurk, de meizoentjes die voorzichtig hun kopjes opsteken, de lieflijke tonen van vogelgezang en zoveel meer dat mij oneindig lief is en dat ik slechts met het aller uiterste verdriet ooit achter mij zal kunnen laten........