In Memoriam: mijn vriend de fotograaf

Om je bescheiden, eenvoudige katafalk, gesierd door een fleurige rouwkrans van je diepbedroefde vriend stonden zes stijlvolle, crèmekleurige kaarsen en een lied weerklonk uit je zo geliefde Oostenrijk, een treurig lied, toch gekenmerkt door een zweem van melancholie, door een zweem van vrolijkheid zelfs, gemengd met verdriet, een lied van eenzaamheid en afscheid, van een weerzien in het oneindige, transcendente, onbekende land achter de horizon.
Die dag onweerde het en een felle regen stortte neer op de aarde alsof de hemelen je afscheid kracht bij wilden zetten. Je was mijn kameraad. We lachten en huilden samen; jij maakte met je camera de beelden die mijn teksten begeleidden. We liepen zij aan zij, in de korte tijdsspanne die ons gegund was door het meedogenloze universum dat kennelijk naar willekeur beschikt, bepaalt en veroordeelt tot treurnis, afscheid en eenzaamheid.
We zullen elkaar nu nooit meer tegenkomen op de Westermarkt.