Ontheemding en vervreemding (een soort prozagedicht)

Het was met gevoelens van heftige, tomeloze melancholie en heimwee dat ik mij bevond onder voortijlende en drachtige wolkenluchten in alle mogelijke eenzaamheid op het terrein van de zwakzinnigeninrichting, in afwachting van mijn taxi.
De redeloze, razende tijd had alles als een stormachtige wind meegesleurd en in haar razernij verzwolgen.
Was het niet nog pas gisteren dat een liefhebbende familiekring mij omsloot met warmte en ontferming?
Spraken niet gisteren nog mijn vader, moeder en zus liefdevolle woorden tot mij?
Het oude, statige huis dat mij met zijn muren bescherming bood in mijn jonge jaren, passeerde ik nog eens op mijn zwerftocht door de contreien van mijn jeugd.
Verdreven ben ik voorgoed van de warmte, van de huiselijkheid, ontheemding en vervreemding zijn mijn metgezellen, vormen mijn lotsbestemming.....