Met tante in het Textielmuseum

Van de artefacten van de moderne textielkunst moet men kunnen houden. Op mij maken ze vaak een absurdistische, koele, koude en welhaast sinistere indruk, die zelfs mijn middenrif in opstand doet komen en daar een fysieke weerzin doet ontstaan, vertaald in psychosomatische gevoelens van verwrongenheid, angst en walging.
Mijn trouwe metgezel was zich hiervan allerminst bewust. Zij genoot zozeer van de tentoonstelling en ik babbelde luchtig en schijnbaar geïnteresseerd over de beelden van draadkunstenares Sheila Hicks, uit haar jonge en oudere jaren, waarin de vergrijzing had toegeslagen maar waarin zij nog onverminderd enthousiast en intensief haar kunst beoefende.
Mijn tante, mijn plaatsvervangende moeder, wil onze familie, die echter nauwelijks nog in leven is en die welhaast uitgeroeid is als betrof het slachtoffers van een pestepidemie, bijeenhouden en nu nog ben ik haar 63-jarige, plaatsvervangende en zo dierbare "dochter", waar zij afscheid heeft moeten nemen van haar echtgenoot, van een andere dierbare nicht en van meerdere vriendinnen en tezamen trotseren wij nu nog de tijd en het onherroepelijke lot.
En ach, ze is zo goed voor mij....