Een verroeste stormlamp; een herinnering aan onze merkwaardige buurman

In mijn huis bewaar ik tot op de huidige dag een verroeste stormlamp; herinnering aan onze merkwaardige, zonderlinge buurman Van Z., die tijdens de kwetsbare, eenmalige jeugdjaren van mij en mijn arme zus, doorgebracht in het arbeidershuisje dat in de schaduw en beschutting lag van de wollenstoffenfabriek, een kamer bewoonde op de eerste verdieping met zijn jeugdige vriendin bij onze eveneens nogal excentrieke buurvrouw en haar artistieke zoon.
Van Z., de vriend van mijn vader, verscheen eens, lijkbleek en stomdronken, in jacquet, met een hoge hoed op en een witte chique sjaal om aan onze voordeur en deed een appel op zijn vriend, die echter de volgende dag weer vroeg moest aantreden op zijn kantoor.
Vader hielp hem wel om in zijn kostbaarste bezit, de dure encyclopedie, de lemma's te raadplegen, omdat Van Z., naar mij ter ore kwam, zelfs het alfabet en de opeenvolging van de letters daarin, niet beheerste.
Men zegt dat Van Z., alcoholist pur sang, de volledig opgetuigde Kerstboom in zijn delirium uit het raam vanaf de eerste verdieping in het plantsoen smeet. Hij had het niet verder gebracht dan schoenmaker en uit zijn handen kwamen ongetwijfeld de orthopedische "Forma Natura" hoge schoenen, bedoeld om mijn voeten te corrigeren, waarmee ik de risee van de klas was.
Later verhuisde Van Z. naar een appartement, waardoor de zenuwhoest ophield die hij zijn hospita bezorgd had en ik weet ook nog hoe hij van daaruit met zijn verrekijker op de loer lag om half-ontklede dames in de aangrenzende flats te bespieden. Mijn stormlamp, mogelijk een geschenk van Van Z., vormt een laatste overblijfsel uit die voorgoed voorbije, verre tijd van 50 jaar geleden. De naam van Van Z. verbind ik er voor altijd aan.