Wanhoop in de C.-straat

Als momenten van de meest wurgende, ziekelijke en ziekmakende wanhoop herinner ik me de tijd, denk ik terug aan die zomer waarin ik mij bevond voor die woning in de C.-straat, die zich als een langwerpig lint, als een krocht uitstrekt en zuidelijke met westelijke gedeelten van de stad verbindt. Boven de daken aan de overkant die arm, dat staketsel van die blauwe kermisattractie, die het grote feest symboliseerde waaraan ik nooit deelnam en in mijn lege, leeggeplunderde hart waren dus die wanhoop en vertwijfeling die hun weerga niet kenden, vooral niet toen ik eenmaal het huis had betreden waarin de chaos een enorme kracht bijzette aan de vertwijfeling.
Ik was uitgenodigd. Hoe zou ik ooit de neerslachtigheid op kunnen heffen die loodzwaar hart en ziel van mijn vriendin neerdrukten? Hoe zou ik ooit de wanhoopsdaad die haar uit duizend starre, gloeiende ogen bespiedde als een loerend roofdier, kunnen verijdelen vóór het te laat was....?