Over twee armlastige meisjes, die eens naar Oisterwijk mochten....

Het was in de familie bekend: onze vader was een klein ambtenaartje; we betrokken kleding van een nicht; mallotige kleding die ons tot uitzondering maakte te midden van de klasgenootjes en waarom we genegeerd werden. Een tante had besloten ons, armlastige kinderen, eens mee uit te nemen en te trakteren; we mochten naar het poppentheater in Oisterwijk. Een foto van ons, de twee zusjes, op een schommel, omringd door boomstammen, die hoog ten hemel reiken, getuigt nog van die verre tijd.
Vijf decennia zijn gepasseerd. Een brutale indringer, die op het punt staat zijn finale slag te slaan, heeft zich al genesteld in weke, kwetsbare regionen van het brein van mijn arme zus, waarin op onnaspeurlijke wijze denkprocessen en gevoelsleven zetelen en spoedig, al te spoedig, zal ik Haar, de liefste en de enige, af moeten geven, over moeten geven aan de eeuwigheid. De onverbrekelijke band zal gebroken moeten worden.
Slechts een foto zal resteren; een kiekje van twee fragiele, tengere kinderen, ergens op een schommel in een ver jaar in Oisterwijk.