Met Daniëlle op stap

Ik had ruim twee uur op haar zitten wachten in het café-restaurant: twee uur gelardeerd met bitter lemon en koffie verkeerd. De hitte geselde en striemde de wereld maar een wentelwiek ver boven mijn hoofd zorgde voor enige verkoeling. De serveersters liepen ijverig af en aan, handig balancerend met dagschotels en verfrissingen. De conversatie van twee oudere dames naast mij bewoog zich voort over een traject van roddel en achterklap. Daar was om 20.00 uur Daniëlle en we bespraken haar post-academische werkzaamheden, haar vakantie, haar gezin en haar toekomstplannen (ze wilde "schrijven"). Later die avond gingen we de lichtjes bekijken rond de Piushaven; we staken over bij de nieuwe brug en daar duidde nog altijd een straatnaambord het Antoon van Rijenplein aan, alsof er in vijftig jaar niets was veranderd, alsof mijn jeugd zich zomaar voortzette; voort zou zetten tot mijn stervensdag. De avond en de hitte waren onheilspellend en verontrustend was het deze gang te gaan en met gevoelens van verontrusting legde ik me tenslotte te ruste....