Oude kameraden

Eens per jaar leg ik de weg af; ben ik gedwongen de weg af te leggen die ons door het jaar heen gescheiden houdt en wandel ik langs de chique huizenrij die de Ringbaan West flankeert en signaleer ik de stokrozen in de tuinen die hun kopjes als in rouw onder regendruppels laten hangen en de blauwe hortensia's en al de overige bloeiende planten en struiken waarvan de namen mij voor altijd onbekend zullen blijven.
Uiteindelijk beland ik dan onvermijdelijk in de spreekkamer van mijn hoogbegaafde tandarts die zelfs van mijn gebit nog iets heeft weten te maken gedurende de lange jaren waarin hij gemetseld, geboord en getimmerd heeft aan kronen, vullingen en wat dies meer zij.
Na de tragische en onherroepelijke sterfgevallen in mijn familie, na het verlies van vrijwel eenieder die mij dierbaar was, begroet ik hem, de enig overgeblevene, vreugdevol en verbaasd en moet ik hem bekennen dat nu ook voor mij mijn 63ste levensjaar is aangebroken en, kennelijk weemoedig om de vroege kennismaking met mij en het langdurige contact, legt hij tenslotte zijn instrumenten neer na de behandeling en wenst me een "tot ziens" als waren wij tragische minnaars die het afscheid onvermijdelijk weer onder ogen moeten zien....