Ziekenhuisbezoek

De reden waarom men zich bevindt in het restaurant van het St. Elisabeth Ziekenhuis te Tilburg zal zelden positief of aangenaam zijn, maar hoe kon ik mij verbeelden, toen ik mij daar bevond voor het aanstaande bezoek aan een vriend, dat velen hulpbehoevend naar mij staarden met in hun wanhopige blikken kennelijk de onbeantwoordbare vraag naar de oorsprong en de reden van al het leed, van de ziekten, van de pijn, van de droefenis; de vraag waarop ik het antwoord ook niet kan geven.
(Was dan toch aan mijn gezicht de euforie af te lezen om de spoedig te verwachten, waarschijnlijk gunstige uitslag van mijn eigen onderzoek?)
Daar, in dat restaurant, verkoopt men op verwonderlijke en onverantwoorde wijze niets dan door en door ongezonde snacks en daar brandt een kunstmatig vuurtje op een ondergrond van namaak-takken dat ook al bezwaarlijk het leed kan stelpen, de tranen kan drogen, of de bitterste pijn uit het hart kan wegnemen dan wel de geestelijke wonden kan dichten.
Hoe het ook zij, ik trof mijn vriend aan in de ziekenkamer op de verpleegafdeling en moest mijn schrik verbergen tegenover hem om zijn tandeloze mond, om zijn onherkenbare, drastisch verouderde gezicht, om de slangen die na de operatie leidden naar onbekende bestemmingen. Verwonderlijk, dat ik de enige was aan zijn eenzame ziekbed.
Met drie boeken en fleurige, vrolijke orchideeën, als afkomstig uit een wereld van schoonheid, geluk en ongekende dromen wenste ik hem, mijn kameraad en mede-journalist te verrassen.
De avond hing op mijn terugreis onheilspellend boven de stad en na een thuisreis langs de eveneens onheilspellend aandoende bouwsels, die haar tot een woestenij herleid hebben, bereikte ik tenslotte mijn woning.