Radeloosheid, vertwijfeling, wanhoop (een soort prozagedicht)

Hoe herinner ik me die avond, die nacht. Toen je me buitengezet had en ik in radeloze vertwijfeling mijn weg zocht langs het donkere, troebele water van de Piushaven, langs de gevels en hoe ik tenslotte mijn heil moest zoeken bij die hulpdienst, die echter geen hulp bood voor wat betreft de verre, voorgoed verloren vriend, schijnbaar voor altijd verkerend in trans-atlantische contreien en sferen, naar wie mijn hulpeloze, intens machteloze armen en handen zich, figuurlijk gesproken in zinloos, zinloos verlangen en machteloze vertwijfeling bleven uitstrekken.....
Thuisgekomen vormde “Eunegin, Onegin”, die fantastische muziek die voor mij zijn wervelende, dansende, charismatische gestalte voor altijd symboliseerde, mijn enige en onvervangbare troost.....