Het werk van mijn handen: een kleine, bescheiden wijkkrant

Bussen passeren langs mijn woning met boven hun voorruit de trotse letters “West”.
Ze zijn op weg naar de wijk die aan die van mij grenst, en die mijn werkterrein vormt.
Het werk van mijn handen van de afgelopen tien jaar bestaat uit een klein, maar kleurig en keurig stapeltje kranten, katernen die wijknieuws bevatten, dat door mij en mijn collega-vrijwilligers bijeen is gesprokkeld.
De journalistieke werkzaamheden bieden veel voldoening; een (wijk)journalist wordt doorgaans, maar niet altijd hartelijk ontvangen; men is meestal blij met de publicatie; de respondent wordt soms in het zonnetje gezet of er wordt aandacht besteed aan een zaak die men van belang acht.
En wat was het aardig die “wildvreemde” dame in het centrum van de stad te ontmoeten die verklaarde: “Ik ken u! Ik vind u een leuke mevrouw!”
En op een regenachtige avond, toen ik thuiskwam in mijn lege huis na mijn gang door de lege straten besefte ik: het is mijn levenstaak; zij, degenen van wie ik houd, hebben deze opgave op mijn schouders en in mijn handen gelegd; ik ben hun spreekbuis, hun woordvoerster, voor hen werk....