Een brief uit de oorlogsjaren; herinnering aan de allerliefste

De enige brief van Haar, die ik vond in mama’s oude bureautje, bewaard gebleven na de verhuizingen en daterend uit januari 1945, is geschreven in haar keurige en sierlijke handschrift van onderwijzeres en is ondertekend met de erenaam “moedertje”.
Ze was mijn oma en 55 jaar oud toen ze schreef aan haar “jongens”, mijn vader Willem en zijn broer Guus, met het Engelse leger meegetrokken en in krijgsdienst in Duitsland.
“Dag en nacht denk ik aan jullie” aldus haar woorden. “Heb je een zware dobber, Wim?” voegt ze eraan toe “Tanden op elkaar, hoor!” en “We hebben geen stook”. Ze eindigt met een hartelijke omhelzing.
Vader heeft ons gedurende zijn lange huwelijksjaren nooit verteld over het geheimzinnige, gruwelijke dat daar gepasseerd was, in Duitsland, maar Haar betreur ik, nu ik zelf 63 ben, het meest boven allen die niet meer te midden van ons zijn: mijn trouwe, sterke, trotse oma die 93 jaar oud werd en die mijn portret van jonge vrouw een prominente plaats had toegekend op haar dressoir: het portret van mijn jeugd.
Onder Haar hoede leerde ik lezen en schrijven en bij Haar mocht ik thuiskomen na de doldrieste en dolzinnige escapades van mijn turbulente puberteit....