“Vaak hebben kleine woorden mensen doen vallen en mensen doen opstaan” (Sophocles)

Ach, hoe lieflijk en melodieus heeft de stem van de doktersassistente steeds geklonken als zij verklaarde: “De situatie is ongewijzigd. Er is geen spoor van kwaadaardigheid in uw borsten aangetroffen”, of als mij iets medegedeeld werd van een dergelijke strekking of betekenis.

Zal het eenmaal anders zijn?

In de hal van het Elisabeth Ziekenhuis is tegen de wand een plaquette, een reliëf aangebracht, getiteld: “Genezing in de Tempel van Asklepios” en: hoe herinner ik mij mijn overeenkomstige, overvloedige tranen van die nacht in het verre verleden, toen de adem mij teruggeschonken was, toen ik weer kon beschikken over de eerste levensvoorwaarde nadat de strop van de benauwdheid steeds verder aangetrokken was geweest, tot stikken toe.

En nu tikt zachte regen tegen de ramen, nu spoeden zich de wijzers van het klokje voort: ik ben behouden (voor wie? waarom?).

Het uur is nog niet aangebroken...