Terug in de Chopinstraat

De huizen van de Chopinstraat liggen als het ware in een vallei, in een diepte en een eindje van het zwarte, rimpelende water van het Wilhelminakanaal af. Een straatweg die evenwijdig loopt aan het kanaal, omzoomd door hoge rietpluimen die wapperen en wuiven in een licht briesje, voert daarheen en zo mocht ik op een winterdag het huis terugzien; eens het brandpunt van mijn hoogste sentimenten maar tevens van mijn diepste vertwijfeling en van de worsteling om het vergaande gemis van Hem, Degene in wiens teken mijn hele leven staat sinds het vroege begin van onze diepe vriendschap.

Nu lijkt treurnis en winterkou, neerslachtigheid en melancholie te heersen in de Chopinstraat, maar in mijn diepste wezen branden onverminderd de vlam en het vuur die deel uitmaken van mijn bestemming...