Een geval van “Repercasus”

Het is zo'n zesentwintig jaar geleden dat ik me wenste aan te sluiten bij het gezelschap van opgewekte, nijvere typistes dat de typekamer van de verzekeringsmaatschappij bevolkte en dat hele dagen in de weer was met het uittypen van de brieven van hun chefs, de verzekeringsadviseurs en ik had gehoopt te midden van hen een plaats te verwerven, opgenomen te worden in hun gezelschap en op de genoemde afdeling een rol te vervullen. Als “Fremdkörper” en “Displaced Person” met een hogere opleiding werd ik echter niet geaccepteerd, maar extreem genegeerd en gepest en de dames wierpen zwarte, plastic insecten met dat doel in mijn richting, schertsartikelen die ze speciaal aangeschaft hadden om mij dwars te zitten en het leven zuur te maken. Het enige pronkstuk van schijnbare eruditie dat veelvuldig geraadpleegd moest worden op de afdeling vormde de toentertijd nog tweedelige “Van Dale” maar voor een oplossing van een taalkundig vraagstuk vroeg men ondanks de antipathie tegen mijn persoon mij ook wel eens raad. En zo wil het geval dat men eens voor het wonderlijke raadsel kwam te staan wat het woord “Repercasus” in Godsnaam betekende. Het verlossende antwoord dat ik hen verschafte was dat het om het woord “Repercussies” ging. Overigens was de baan stomvervelend en dodelijk vermoeiend zodat je 's-avonds als een uitgewrongen dweil in het fietsenhok stond, maar, om de zaak wat te verlichten, typte ik tussen de bedrijven door, bij wijze van sabotage, illegaal brieven aan vrienden, onder meer geïnspireerd door een surrealistisch schilderij aan de wand van de typekamer...