Als was hij de architect...

Het Winkelcentrum Wagnerplein met haar overdekte winkelgalerij is mij maar al te bekend; niet in het minst omdat ik daar bij het bloemenstalletje een mooi en uitbundig boeket placht aan te schaffen met het zinloze doel mijn gedurende jaren onbeantwoorde en hopeloze liefde te fêteren en kracht bij te zetten...

Vandaag, tijdens de gezellige Kerstdrukte bezoek ik met een andere vriend, mijn collega-vrijwilliger G., het kleine restaurantje, genaamd “Manor”.

Het is merkwaardig en wellicht onbegrijpelijk, maar zelfs het zeegroene vest van mijn collega schijnt een “alternatief” te vormen, gezien de liefdespijn die mij bezielt en die mij tiranniseert en terroriseert, als liggen, figuurlijk gesproken, buiten het eiland van ZIJN persoonlijkheid, waarvan ik zozeer bezeten placht te zijn, gehele als het ware mij nog onbekende zeeën, gehele nooit-ontdekte continenten en universa waarvoor mijn leven tekortschiet en te kort zal blijken te zijn (hoezeer valt het wellicht te betreuren dat ik vervallen was tot mono-maniak, dat de obsessie met haar perfide zuignappen mij in haar wurgende greep bleef houden...).

De erotiek laat het afweten vandaag, maar hoezeer is al G.'s vrolijkheid en humor bevrijdend van de stalen liefdesketenen of van de jarenlang gekoesterde vermeende liefde...

Later toont G. mij het nieuwe winkelcentrum en we bewonderen samen de witte tegelvloer en de verlichting en ik prijs mijn collega de hmel in als was hij in eigen persoon de architect van dit alles...