Ontmoetingen bij de bushalte (vervolg)

Die zondagmiddag, wachtend bij de bushalte op de komst van mijn wandelmaatje, droeg ik de muts die mijn gezicht geheel omsluit en die mij schijnt te flatteren, hoewel ik me daarvan niet bewust ben en die me welhaast het aanzien van een moslima verschaft.
Aanspraak was dus niet uitgesloten en inderdaad kwam ik, eerst nog voorzichtig en aarzelend, in gesprek met een jongeman, afkomstig uit Purmerend en in Tilburg op kamers wonend, die danser bleek te zijn, althans in opleiding en die te zijner tijd wilde toetreden tot een gezelschap.
Eveneens aarzelend en bedachtzaam stak hij tijdens ons gesprek een sigaret op.
Het moet moeilijk te veronderstellen geweest zijn aan de hand van mijn postuur, figuur en leeftijd maar hij aarzelde niet te vragen: “Danst u ook?”.
Ik had heel vroeger, in mijn jeugd, weleens aan jazzballet gedaan, lichtte ik hem toe, maar dat was lang geleden. Dat ik me niet had kunnen aanpassen aan het ritme en dat ik mijn reputatie van “stijve hark” eer aan had gedaan, verzweeg ik gemakshalve.
Toen de bus kwam voorrijden wenste ik de student van harte een goede toekomst en nog veel succes.
Hij zwaaide nog ten afscheid vanachter de ruit van het voertuig.