Wandelend op de Bredaseweg...

De villa’s daar lijken alle een eigen identiteit te bezitten, een eigen karakter, als het ware een eigen persoonlijkheid, misschien afgeleid van de smaak en identiteit van hun respectievelijke architecten...

Je keek niet naar de huizen, maar je telde je voetstappen; je zette je voeten voorzichtig voor elkaar nu je krachten waren verminderd, nu je levenseinde naderde...

Mijn verdriet was niet jouw verdriet; had het bestaansrecht voor jou?

Vanavond heb ik je een brief geschreven die ik bij je bezorgd heb met daarin de woorden: “Ik wilde je trouwe wandelgenote zijn, al die vijftien jaar. Waarom heb je me zo gekwetst?”.

En verder: “Denk in je bitterheid en teleurstelling aan een mooi landschap of natuurverschijnsel, zoals wij samen zo vaak mochten bewonderen”.