Tranen in een Wijkcentrum

Ter gelegenheid van Kerstmis waren toentertijd her en der vele rijkelijk versierde Kerstbomen opgesteld, ook in een Wijkcentrum waar ik die morgen bivakkeerde en de collectie thrillers in de aangrenzende bibliotheek in ogenschouw nam, onder tranen overdenkend hoe mijn langjarige werkzaamheden voor een wijkkrant voorgoed ten einde waren gekomen en hoe mijn collega’s en mede-journalisten mij de rug hadden toegekeerd en uitgestoten hadden uit hun team en daardoor de wonden opengereten hadden die mij eens toegebracht waren gedurende mijn lange schooljaren toen ik de risee en de outcast van de klas was.
Gehaat en gewantrouwd te worden; het was mijn deel, het was mijn dagelijkse kost. En bitterheid als gal vloeide van mijn lippen, eenzaamheid als van een atoom in een kosmos werd mijn deel...